Wat is het toch een genot om met de Staunton-stukken te spelen. Jullie kennen ze wel: de paarden met de kenmerkende kraaloogjes. De club ademt geschiedenis, en het was geweldig om zoveel bekende gezichten terug te zien. Helaas zijn enkele leden van Schaakclub Staunton niet meer onder ons, maar de club zelf is verre van uitstervend. De jeugdafdeling bruist van leven!

Ik was opvallend vroeg – zo vroeg zelfs dat ik even twijfelde of we wel vandaag moesten spelen, en of het hier wel plaatsvond. Wij speelden niet tegen Staunton, maar tegen de Spasskys. Op papier, en ook in de praktijk, een onaangename tegenstander, licht tot duidelijk favoriet – afhankelijk van hoe ze opkomen dagen. Het gemiddelde ratingverschil bedroeg zo’n 100 punten, maar het grootste verschil zat op het eerste bord. Toch was zelfs daar de strijd nog niet beslecht.

Het was wel de eerste partij die ten einde kwam. Hoeksema kom met het goed getimede en thematische d5 ruimte pakken. Sjoerd had een goede structuur en een damevleugelmeerderheid, maar geen controle over het centrum en gebrekkige coördinatie. Een bevrijdende opmars (g5) versnelde alleen maar zijn ondergang. Erik gaf hem geen kans om terug in de partij te komen.

1-0 voor de Spasskys, maar geen reden tot paniek. Deze nul was deels ingecalculeerd. Een snelle blik op de overige borden stelde mij gerust dat we nog niet kansloos waren.

Pieter op bord twee had een blijvend positioneel voordeel opgebouwd. Maar zou een zwakte genoeg zijn voor een vol punt?

Kenneths stelling ging van kwaad tot erger; hij stond twee pionnen achter, al had hij misschien compensatie voor één. Een inschattingsfout van Houtman (d5) – ik dacht dat de partij nog hooguit vijf zetten zou duren na deze sterk lijkende opstoot – gaf Kenneth echter meer tegenspel.

Ik had een rustig opgezette opening die elk moment kon exploderen. Een voorbarige expansie van Maurits (b4) gaf mij controle over veld c4. Een comfortabele stelling, maar op een gegeven moment moest ik toeslaan.

Na mijn laatste prognose leek uit te draaien op vluggeren (mits wij ons voordeel verzilverden), maar ineens ging het rap.

Mijn besluit om de koningsstelling van zwart permanent te verzwakken met een dame-expeditie bleef ongestraft. In Maurits’ en mijn verdediging: de straf (de toren laten staan en rustig Dc7 spelen) was niet eenvoudig te zien. Ik won materiaal en wist net op tijd te consolideren. We kwamen weer gelijk.

Nauwelijks was ik opgestaan of ik zag al handshakes op bord drie. Kenneth hield zijn eindspel met een pion minder. Hoe heb ik ooit aan hem getwijfeld?

En dat betekende dat we, als Pieter zou winnen, niet in de verlenging hoefden. De zwakte die ik eerder noemde, werd nog zwakker. Pieter kon zijn stelling geduldig versterken totdat hij beslissend doordrong en afwikkelde naar een gewonnen toreneindspel.

Veel tijd om na te praten was er niet meer. De volgende dag moesten we weer vroeg uit de veren. Kenneth en Sjoerd zullen ongetwijfeld nog in Hooghoudt zijn beland – en Pieter? Pieter komt wanneer hij komt en gaat wanneer hij gaat. En doet wat hij heel goed kan: puntjes drukken. De generale repetitie is geslaagd, en iedereen is klaar voor de broedermoord van komende zaterdag.

Spassky’s – SISSA  1.5-2.5
Hoeksema E. (2312) – Rookus S. (1931) 1-0
Leenes R. (2049) – Jellema P. (2045) 0-1
Houtman J. (2093) – Muller K. (1986) 1/2-1/2
Logtmeijer M. (1917) – Salihbegovic E. (2021) 0-1