Ik, Pieter, was gevraagd om niet alleen mijn tegenstander te verslaan, maar ook de wedstrijd zelf. Dus hier is ‘ie dan:

Voor menig persoon was 11 februari allicht een reguliere zaterdag; wij als Sissaanse vertegenwoordigers van het tweede was dit geenszins het geval. De troepen waren ietwat onrustig, wat enigszins merkbaar was in de groepsapp, maar stonden bovenal te popelen om ten strijde te trekken. We waren uitgenodigd om bij de Speeltuin in Helpman te spelen, en dat aanbod kon het kind in ons vanzelfsprekend niet afslaan. Paradoxaal genoeg leidde de nabije speelplek bij meerdere spelers tot laat aankakken; zelf kwam ik gelukkig ruimschoots een hele minuut van tevoren aan, maar de laatste leden van het team druppelden nadien binnen. Wellicht een psychologisch spel wat reeds gespeeld werd met de tegenstander? Alles moest toch uit de kast worden gehaald om in de Groningse derby tegen Staunton het onderste uit de kan te toveren.

Toen iedereen plaats had genomen, wisselde de locatie van het spel van het mentale naar het fysieke (bord). Ik was door El Capitán Rookus op bord 1 geplaatst. Ik kreeg een stelling met rokeren aan tegenovergestelde kanten, wat leidde tot een vijandige en vlugge aanval op mijn damevleugel (alwaar mijn koning zich bevond). Gelukkig decelereerde mijn tegenstander en gunde hij mij de mogelijkheid om stukken naar zijn hoofd te werpen. De stelling werd steeds precairder voor mijn vriendelijke opponent en de evaluatie ging als een glijbaan naar beneden. Een (relatief) rappe 0-1.

Het volgende nieuws presenteerde zich op het bord van Sophie. Ik heb tijdens de wedstrijd niet gezien wat haar fataal werd, maar haar tegenstander, de favoriet op papier, wist de pot naar zich toe te trekken. Zo werd de score bijgewerkt naar de 1-1.

Wellicht de spannendste pot werd gespeeld door Jorn, die er geen metaforisch gras over liet groeien. Zijn tegenstander leek het een belachelijk idee te vinden om stukken te ontwikkelen, en de moordlustige Jorn liet het er niet bij zitten, een stukoffer later drongen zijn schaaksoldaten het vijandige terrein binnen. De blitzkrieg zag er bijzonder krachtig en effectief uit, maar de troepen werden moe, misten hun thuisbasis en met inadequate bevoorrading, kapseisde het moraal. De serene tegenstander was daarmee in staat het tij te keren. Historici zullen ongetwijfeld blijven twisten over alternatieve mogelijkheden die de maarschalk had kunnen selecteren, maar hij gaat helaas toch als verlies de boeken in. Zo sloeg de wipwap de andere kant op: 2-1.

Gelukkig hadden we het OM aan onze zijde. Hij speelde een beeldige partij, waar hij vergissinkjes van de tegenstander finaal afstrafte. Het vijandige paard op e8 had een zwaar winterdipje en is daar eigenlijk ook nooit van hersteld; het vakantieoord op a8 bleek tevens geen verbetering. Mede daardoor werd eveneens de rest van de zwarte stukken aan de achtste rij geketend en was er voor hen geen ontsnapping mogelijk. Een genadeloos en weergaloos beleg. Dank Olaf voor de 2-2!

Ruben en zijn tegenstander wedijverden op bord 2. Ik ontsnapte aan het Staunton-kanon, dit gold echter niet voor onze Giri-esque David (iemand die dikwijls remise maakt tegen grote vissen, voor degene die onbekend zijn met schaakjargon). Hij wist een kwaliteit te winnen, maar met een of twee accurate zetten van zijn tegenstander had dit een Pyrrhus overwinning kunnen zijn (al was dit enkel voor Stokvis evident). Hierna had Ruben een redelijke doch moeilijk speelbare positie. Het loperpaar rijpte uitstekend van de tegenstander, en zelfs toen de witte, donkerveldige loper ging soleren, ging het ‘m voor de wind. De opponent liet het overigens niet na om nog een kunstwerkje te produceren en overwon in stijl. 3-2. Jammer, vandaag toch kanonnenvoer geworden.

Ook al heb ik de partij, onfortuinlijk genoeg, maar in kleine delen kunnen aanschouwen van Ben, wat ik zag, beviel mij zeker. Als ik het bij het rechte eind heb, won hij aan het einde van de opening een pion. Het had wat weg van het spel ‘Hollandse Leeuw’. In dit spel placht men met alles en iedereen naar de overkant te komen, koste wat kost. Dit leidde tot een massale oversteek recht door het midden in het voordeel van Ben. Chapeau! 3-3!

Dit alles leidde tot lichte nervositeit en voorzichtig optimisme. Persoonlijke evaluaties liepen sterk uiteen over Jordi’s partij, en de stelling van Sjoerd was evenmin lave-, leven- en lusteloos. Laat ik eerst de partij van El Capitán beschrijven, die beiden kansen bood. De tegenstander genoot bij vlagen een klein voordeeltje, maar verspeelde die enkele malen even vlug. Één voor één sneuvelden de troepen van beide spelers, en uiteindelijk zag Sjoerd  geen heil meer in het eindspel. Remise was de uitkomst. Had er nog iets in gezeten? 3.5-3.5!

De laatst overgeblevene was Jordi. Zijn partij was waarlijk als een schommel. In de opening moest hij even nauwkeurig zijn, maar na een twijfelachtige doorschuifzet van zijn tegenstander, kon hij zich met vertrouwen concentreren op de koningsvleugel. De opponent wist de boel desalniettemin te stabiliseren en het eindspel bood mogelijkheden voor beiden. Door de nodige pressie, werd er een vijandige vrijpion ter aarde gebracht. Jordi’s verdediging was echter fortissimo en zo vloog tijdelijk de schommel weer de Sissaanse kant op. Bovenal prijs ik mij gelukkig dat ik dat eindspel niet hoefde te spelen want het was warempel complex. Deze twee spelers werden incrementeel meer en meer omsingeld door belangstellenden, en met luttele seconden tot minuten op de klok moesten cruciale beslissingen genomen worden. De ervaren opponent gooide alles in de strijd. Dat alles bleek voldoende. Hij liep weg met het hele punt. De vechtlustigheid werd helaas niet beloond, maar mag zeker bewonderd worden. 4.5-3.5

Inmiddels hebben we wel genoeg gespeeld bij de speeltuin voor vandaag. Eerst maar eens verder oefenen in zandbak-modus. Deze avond wordt gespendeerd aan het likken van onze wonden, en in het geval van Soerd (dit is een gefingeerde naam om anonimiteit te waarborgen; echte naam is bekend bij redactie) aan huilen onder een dekentje, zoals hij mij toevertrouwde. De onverbiddelijke toorn van Vrouwe Fortuna is geprolongeerd en wederom valt het dubbeltje toch echt de verkeerde kant op. De hoogtepunten van vandaag bieden enig soelaas, maar de bittere nasmaak overheerst vooralsnog. Inzonderheid voedt dit onze gretigheid naar een overwinning. We live to fight another day!

Verslag door Pieter Jellema